Από πού πάνε στον πόλεμο, μπαμπά;

ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ 15.06.25 11:00

Η Ευρωπαϊκή Ενωση ήδη περνά δύσκολες στιγμές στον τομέα της παραγωγικότητας με εμφανή τα σημάδια της οικονομικής επιβράδυνσης και τώρα το αδελφό σκέλος, το ΝΑΤΟ, ζητεί κι άλλες θυσίες κι άλλες παραχωρήσεις προς την πολεμοχαρή ελίτ, για να αντιμετωπίσει, λέει, τον αντίπαλο που προελαύνει. Διόλου παράξενο λοιπόν που οι κοινωνίες όλο και περισσότερο αποστασιοποιούνται από τους δεσμευμένους στην κλίκα των Βρυξελλών ηγέτες τους. Και αδυνατώντας να βρουν διέξοδο προς τα αριστερά στρέφονται σε συντηρητικότερες επιλογές έως και ακροδεξιά. Ετσι προέκυψε η Πολωνία του Ναβρότσκι που αποτραβιέται από τον θίασο, κάπως έτσι τρίζει και η Ολλανδία με τον ακροδεξιό Βίλντερς να απλώνει πια τη δική του ατζέντα στην προοπτική εκλογών που ο ίδιος προκαλεί κι έρχεται συνέχεια. Αυτό το παρεπόμενο είναι επίσης άκρως ανησυχητικό, διότι οι προσπάθειες της κυρίαρχης ελίτ όχι μόνο δεν πιάνουν τόπο αλλά φέρνουν επιπρόσθετες ανεπιθύμητες παρενέργειες.

Σε κάθε περίπτωση η προοπτική μετάλλαξης της ηπείρου σε εφιαλτική στρατοκρατία όχι μόνο δεν συγκινεί τα μεγάλα κοινωνικά στρώματα αλλά πλέον προκαλεί απέχθεια. Διαμορφώνει όμως το έδαφος και για εσωτερικές συγκρούσεις μεγάλου κόστους, καθώς οι μνήμες από τον τελευταίο πόλεμο, ο οποίος κόστισε περί τα 70 εκατομμύρια νεκρούς, δεν σβήνουν. Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό της Ευρώπης υπάρχει κι ένα μνημείο, που θυμίζει τον όλεθρο.

Οι χιτλερίσκοι ωστόσο της εποχής μας δείχνουν ακάθεκτοι στην υλοποίηση της φαντασίωσής τους με πρόφαση το Ουκρανικό, το οποίο οι ίδιοι τροφοδοτούν με κάθε μέσο∙ κι ας σταματά το μυαλό του ανθρώπου μπροστά στο ενδεχόμενο να προκαλέσουν όντως μια θερμή αναμέτρηση με το Κρεμλίνο. Δεν έχουν διδαχτεί από την Ιστορία ότι η Ρωσία, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της, όπως το 1919 ή το 1941, τελικά πέταξε έξω από τα εδάφη της τον όποιο εισβολέα (στη δε τελευταία επιχείρηση τον τιμώρησε παραδειγματικά). Δεν φαίνεται να υπολογίζουν πως οι Ρώσοι συσπειρώνονται γύρω από την ηγεσία τους -όποια γνώμη και αν έχουν γι’ αυτήν- όταν εκδηλωθεί κίνδυνος για την πατρίδα τους. Και, όπως να το κάνουμε, η σημερινή δεν είναι η χειρότερη που τους έχει τύχει, αλλά μάλλον η καλύτερη μετά την κατάρρευση του σοβιετικού συστήματος εξουσίας.

Δεν έχει καμία θέση στη σύγχρονη εποχή η λογική του επεκτατισμού προς Ανατολάς παραβιάζοντας εκτός των άλλων υποσχέσεις, δεσμεύσεις και συμφωνίες (όπως αυτή του Μινσκ) που οι ίδιοι έχουν υπογράψει. Μπορούν να βρουν πρόσβαση στις σπάνιες γαίες και στα ορυκτά καύσιμα με συμφωνίες αμοιβαία επωφελείς, όπως έγινε στο παρελθόν. Ολες οι άλλες επιλογές μυρίζουν θάνατο∙ αλλά και εκπλήξεις: οι παλιότεροι ίσως θυμούνται την έξοχη αντιπολεμική κωμωδία «Τι έκανες στον πόλεμο, μπαμπά;» του Μπλέικ Εντουαρντς, όπου η έφοδος ενός αμερικανικού λόχου για την κατάληψη ενός ιταλικού χωριού, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξελίσσεται σε φιάσκο. Ευτυχώς, στην ταινία, ευχάριστο. Είθε και τώρα.