Bookreads: Το νέο μυθιστόρημα του Βιντσέντσο Λατρόνικο ακτινογραφεί τη «άδεια» γενιά του Βερολίνου

Το Βερολίνο των 2010s δεν ήταν μόνο πόλος έλξης για καλλιτέχνες και εναλλακτικούς. Ήταν και εργαστήριο κοινωνικού πειραματισμού, όπου το καλαισθησία μετατρεπόταν σε πανομοιότητα και η εικόνα σε ουσία. Στο νέο του μυθιστόρημα «Τελειότητα», ο Ιταλός συγγραφέας Βιντσέντσο Λατρόνικο παρακολουθεί την Άννα και τον Τομ, ένα ζευγάρι ευρωπαίων που ζει σε αυτόν τον μεταμοντέρνο παράδεισο – ή, ίσως, σε έναν μαζικά κοινοποιημένο αντικατοπτρισμό του.

Η Άννα και ο Τομ δεν είναι μόνο χαρακτήρες. Είναι φορείς μιας κοινωνικής εμπειρίας: καλοφτιαγμένοι χώροι, φωτογενείς συνταγές, επιμελημένα playlists, και μια αδιάκοπη καταγραφή του «εγώ» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η εσωτερικότητα αντικαθίσταται από την επιφάνεια, και το αληθινό από το καδραρισμένο.

Με στυλ προκρίτως αποστασιοποιημένο, ο Λατρόνικο ακολουθεί τη γραμμή του Ζορζ Περέκ, όχι μόνο ως στήσιμο αλλά και ως κοινωνιολογικό σχόλιο. Η «Τελειότητα» δεν είναι ένα ακόμα «μυθιστόρημα του Βερολίνου». Είναι ένα υπαρξιακό δοκίμιο μεταμφιεσμένο σε αφήγηση.

Το μυθιστόρημα αποφεύγει τόσο την ειλικρινή συγκίνηση όσο και την απλή ειρωνεία. Αντ’ αυτού, επιλέγει να αναδείξει τη βαθύτερη αποξένωση των χαρακτήρων από την ίδια τη ζωή τους. Ο σεξουαλικός πειραματισμός, τα πολιτικά γεγονότα, ακόμα και οι κρίσεις αντιμετωπίζονται ως φωτογραφικά στιγμιότυπα για μια ζωή-προφίλ.

Η «Τελειότητα» διαβάζεται σαν χάρτης του πώς η παγκοσμιοποιημένη παίδευση του manner απογυμνώνει την εμπειρία από αυθεντικότητα. Σε μια εποχή που η πραγματικότητα «φιλτράρεται», ο Λατρόνικο υπενθυμίζει το πιο σκληρό γεγονός: ότι το «τίποτα», όταν πλασάρεται ως «τα πάντα», μπορεί να γίνει αποπνικτικό.

Το βιβλίο του Λατρόνικο είναι μια διακριτική, αλλά βαθιά αιχμηρή υπενθύμιση: ο μοντέρνος πλανήτης μας δεν πονάει επειδή δεν έχει νόημα, αλλά επειδή φτιάχνει υπερβολικά πολλά νοήματα – όλα έτοιμα για stories στο Instagram.