Είναι φυσικό για τους babe boomers και τους εκπροσώπους της Generation X να έχουν μνήμες της παιδικής τους ηλικίας που παραπέμπουν σε καλοκαίρια αξέχαστα. Ήταν η εποχή, που μάλλον πλέον έχει εκλείψει, όπου ο πλανήτης δεν έκανε μόνο διακοπές, αλλά παραθέριζε. Η «παραθέριση» διαρκούσε από έναν ως τρεις μήνες, τα τυχερά παιδιά της εποχής βρίσκονταν όλο το καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα και αυτό είναι όντως κάτι το οποίο κανείς αξίζει να το θυμάται.΄τνα
Απ’ αυτές τις εικόνες εξαιρούμε βέβαια την ωσπεράν παντελή ένδεια aerial condition, οι ανεμιστήρες ήταν το μόνο όπλο κατά του καύσωνα. Σήμερα μπορεί να ζούμε στο σπίτι και στη δουλειά με αναμμένα κλιματιστικά (με τον φόβο του φουσκωμένου λογαριασμού) οι διακοπές των περισσοτέρων διαρκούν από μια εβδομάδα ως 2 αν είναι τυχεροί και έχουν κάπου να στεγάσουν τα καλοκαιρινά τους όνειρα. Όλο το υπόλοιπο διάστημα αγκομαχάμε στην πόλη, βλέπουμε τους καύσωνες να μας εξαντλούν και περιμένουμε από τα δελτία καιρού μια καλή είδηση για λίγη δροσιά. Αλλά και εκεί το καλοκαίρι αντιμετωπίζεται σκανδαλωδώς θετικά. Μπορεί η θερμοκρασία να έχει χτυπήσει σαραντάρια, αλλά μια επερχόμενη βροχή περιγράφεται ως «ο καιρός θα χαλάσει».
Το καλοκαίρι πλέον λειτουργεί ως θετικό γεγονός περισσότερο ως ενθύμηση ή ως προσδοκία, παρά ως πραγματικότητα. Ας ανάψουμε λοιπόν το κλιματιστικό στους 26 βαθμούς (όχι παρακάτω) και ας ελπίσουμε ότι ζούμε μόνο μια παρένθεση και το θέρος θα αρχίσει σύντομα να ξαναπαίρνει κάτι από το άρωμα των παιδικών μας χρόνων.