Στον πολιτισμό δεν χωρώ

Ό,τι μιλάει για τ’ ανθρώπινα, είναι πολιτικό. Γι’ αυτό δεν κατανοώ όσους τρέχουν στα μικρά σπίτια στα λιβάδια και δεν διακρίνουν ίχνος πολιτικής στην έξοχη καλλιτεχνική εξοχή. «Τον πολιτισμό μην πολιτικοποιείς».

Να μην κατονομάζεις την πραγματικότητα, δηλαδή; Να σιωπάς, ενώ συμβαίνουν φοβερά και τρομερά ή να μιλάς στρογγυλά, να αντιδράς ή να λουφάζεις για να μη σε διαβάσουν ιδεολογικά/ηθικά στραβά;

Όταν συντελείται απροκάλυπτα, ανενόχλητα, η καταστροφή ενός τόπου και ενός λαού, μπορεί να παραμένει ασάλευτο στοιχειό η κανονικότητα;

Όταν μεταβάλλονται τα τοπία από την αιματοχυσία, όταν βομβαρδίζονται νοσοκομεία, όταν η εξολόθρευση και η καταστροφή το στρώνει, όταν το υποσιτισμένο κορμί της εξάμηνης Siwar δεμένο σε μια «απαράδεκτη ανθρωπιστική τραγωδία» (Μακρόν) σπαρταρά, όταν «θάνατοι, τραυματισμοί, λιμός, ασθένειες, βασανιστήρια και άλλου είδους εξευτελιστική μεταχείριση, επαναλαμβανόμενοι εκτοπισμοί μεγάλης κλίμακας» (ΟΗΕ) γράφονται στο νερό, γιατί οι συσχετισμοί ισχύος είναι το ιερό, όταν «το πρόβλημα πλέον συνοψίζεται σε ένα βασικό σημείο: χρειαζόμαστε χώρες που να είναι διατεθειμένες να τους δεχθούν», γιατί «δεν υπάρχει καμία περίπτωση να σταματήσουμε τον πόλεμο», εμείς ας καταδικάσουμε τα πλήγματα στην ελευθερία του λόγου, ας αποδοκιμάσουμε τη ματαίωση μίας εκδήλωσης και τους ενορχηστρωτές «των διαδηλώσεων κατά των Ισραηλινών και των Εβραίων».

Ακόμη κι αν δεν είναι του γούστου σου ή της κοσμοθεωρίας σου οι ακυρώσεις και οι απαγορεύσεις -μια πανίσχυρη μηχανή με ακτιβισμούς θα εκθέσεις;-, μπορείς, χωρίς ίχνος ντροπής, το βλέμμα από το απάνθρωπο να αποστρέψεις και με τη σοβαρή, σοβαρότατη κατηγορία περί αντισημιτισμού να ξεμπλέξεις;

Δεν δοκιμάζεται κάποιος «αντιεβραϊσμός» εδώ. Αλλά, πάλι, τι ξέρω εγώ; Μάλλον στον πολιτισμό δεν χωρώ. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, όταν δεν υπάρχει τίποτα σταθερό σε ένα φλύαρο παρόν, όπου «επέλεξε για ακόμη μια φορά να συνταχθεί με μια δολοφονική ισλαμιστική τρομοκρατική οργάνωση» ο Μακρόν.