Στους όρμους της Εφταλούς

Αριστερά σου βραχώδεις σχηματισμοί υψώνονται από κει που αρχίζει η θάλασσα. Γνωρίζεις ότι λίγο πιο πέρα ήταν ο βράχος του Κέπετζη, ένα γλυπτό της φύσης, όπου έχει φωτογραφηθεί ο Αργύρης Εφταλιώτης κι οι συγγενείς του, σε κάποια από τις επισκέψεις στην πατρογονική γη. Τι θα σκεφτόταν άραγες αν ζούσε σήμερα, τι θα έγραφε, ποιοι θα ήταν οι στίχοι της «πατινάδας» του.

Ας το ξεχάσουμε· κάθε εποχή έχει τους δικούς της γραφιάδες. Αποτυπώνουν στο χαρτί την εικόνα του κόσμου και τις αντανακλάσεις του, τις προσλήψεις των αισθήσεων, αλλά και τις εσωτερικές επιθυμίες τους. Κάποιοι καταφέρνουν κι όλα αυτά τα μεταμορφώνουν σε στίχους, σε ποίηση. Συνομιλούμε με τους παλαιούς, δεχόμαστε την πατρική συμβουλή, το παραινετικό χτύπημα στον ώμο. Μνημονεύουμε τους απόντες με τιμητική αναφορά τόσο σ' αυτούς όσο και στις παρακαταθήκες που μας κληροδότησαν.

Προσκύνησα άλλη μία φορά στον τάφο του Εφταλιώτη, όπου αναπαύεται, από το 1976, μετά την ανακομιδή των οστών του στη γενέθλια γη· κάτω από μια τεράστια αγριελιά και ολοπράσινες περικοκλάδες. Αραγες τα βράδια θα συνομιλούν με τον γείτονά του της παρακείμενης ακρογιαλιάς, τον Ηλία Βενέζη; Ή καθώς οι ιεροί ίσκιοι τους είναι βαρείς παραμένουν ο καθένας στον χώρο του; «Αργύρη, γιατί δεν γύρισες νωρίτερα απ' τη μαύρη ξενιτιά στην Εφταλού μας, ώστε να φιλιώσουμε;», θα μπορούσε να ρωτήσει ο Βενέζης. «Κι εσύ Ηλία, γιατί δεν πετάχτηκες κάποιο καλοκαίρι απέναντι στην πατρογονική Αιολική γη, να προσκυνήσεις στα Κιμιντένια βουνά;», θα ρωτούσε ο Εφταλιώτης.

Τρίβω ένα κλαδάκι λυγαριάς κι απελευθερώνεται η αψιά μυρωδιά του θάμνου. Από τη θάλασσα έρχεται ο ήχος που αφήνουν τα λιτρίδια καθώς παρασέρνονται από τον κυματισμό της. Κλείνεις τα μάτια κι απελευθερώνεσαι από τα γήινα· ίπτασαι, σαν τα γλαροπούλια, ανάμεσα στις δυο στεριές.