Τα στενά του μέλλοντός μας (που δεν είναι του Ορμούζ)

Ο νέος γύρος της εμπλοκής των ΗΠΑ στον πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν ξεκίνησε με τη στόχευση από την Τεχεράνη αμερικανικών στόχων στο Κατάρ και το Ιράκ, βάζοντας στον χάρτη ακόμα 2 χώρες, με τον δυνητικό κατάλογο να είναι αδιευκρίνιστος αλλά ανοιχτός, όσο και οι φόβοι μας για την ανάπτυξη αυτού του πολέμου.

Όταν ένας πόλεμος αρχίζει να διευρύνεται κατ’ αναλογία «στενεύει» το μέλλον των ανθρώπων και πέραν της γεωγραφικής περιοχής όπου διεξάγεται, πόσο μάλλον όταν αυτή η περιοχή είναι η πλουσιότερη του πλανήτη στο ορυκτό που έγινε ταυτώνυμο της προόδου κυρίως στον δυτικό κόσμο. Το πετρέλαιο. Οι περισσότεροι μοιάζουν αμήχανοι μπροστά σ’ αυτή την κλιμάκωση, καθώς λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να επηρεάσουν την εξέλιξή του. Είμαστε θεατές ενός πολέμου, που ήδη από την δεκαετία του ’90 μοιάζει με ένα videogame που παρακολουθούμε από τις οθόνες μας, με τη ασυνταιριασιά ότι οι «πίστες» αυτού του παιχνιδιού έχουν αποτύπωμα στο μέλλον μας.

Οι εκτιμήσεις τις επόμενες μέρες θα δίνουν και θα παίρνουν, θα «προβλέπουμε» πώς θα απαντήσουν οι Αμερικάνοι, πώς θα ανταπαντήσουν οι Ιρανοί και αυτό θα αρχίσει να μας γίνετε συνήθεια. Όπως μας έγιναν αρχικά οι απολογισμοί στην Ουκρανία, στη συνέχεια ο αριθμός των νεκρών στη Γάζα. Και όσο συνηθίζουμε, τόσο στενεύει ο ορίζοντας, αυτή η μικρή ή μεγάλη χαραμάδα που δίνει ορατότητα στο μέλλον μας. Αλλά ποιος μπορεί άραγε να μιλήσει με βεβαιότητα γι αυτό, όταν είναι παρακινδυνευμένες οι προβλέψεις ακόμα και για την αυριανή μέρα;