Τάσος Νούσιας: Δε γίνεται να συνεχίζουμε διαρκώς παραβιαστικά απέναντι στα πάντα, κάπου πρέπει να κάνουμε πίσω

Ο Τάσος Νούσας παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Realnews και στη δημοσιογράφο Χρύσα Κακιώρη.

Ο γνωστός ηθοποιός, με αφορμή την καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης «Η θάλασσα και ο γέρος», μίλησε για τη βαθιά σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τονίζοντας την ανάγκη επανασύνδεσης με το φυσικό περιβάλλον, την ευθύνη του καθενός μας και την αναζήτηση της ομορφιάς σε έναν κόσμο που αλλάζει.

-Σήμερα φαίνεται να έχουμε χάσει αυτή τη σύνδεση με τη φύση. Πως μπορούμε να ξαναβρούμε αυτή τη σχέση;

Ο καθένας από το δικό του μετερίζι, με τη δική του εσωτερική σχέση με τη φύση, μπορεί να προσπαθήσει. Το ζήτημα είναι να αποκτήσουμε μεγαλύτερη συνείδηση. Να αναθεωρήσουμε τη στάση μας. Αν μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι, τότε ας το κάνουμε μέσα από την ομορφιά. Γιατί μοιάζει σαν ο κόσμος να έχει βαρεθεί να είναι όμορφος και επιζητά όλο και περισσότερο την ασχήμια. Η παράσταση με αυτό με έναν τρόπο είναι η διαφυγή προς την ομορφιά.

Μια υπενθύμιση ότι υπάρχουν ακόμα καλές ποιότητες, ότι μπορούμε να τις αναγνωρίσουμε, να τις καλλιεργήσουμε. Δε γίνεται να συνεχίζουμε διαρκώς παραβιαστικά απέναντι στα πάντα. Κάπου πρέπει να κάνουμε πίσω. Και αυτό είναι, πρωτίστως, ατομική ευθύνη. Από τις γόπες στην παραλία που αφήνει κάποιος, μέχρι τους πιο βαθείς, εξωτερικούς προγραμματισμούς που μας επιβάλλονται.

-Πιστεύετε πως η απώλεια της επαφής με το φυσικό περιβάλλον μάς κάνει πιο ευάλωτους και ως κοινωνία; Πιο εύκολα χειραγωγήσιμους;

Μπαίνουμε σε ένα φάσμα ανισορροπίας. Πώς μπορείς να υπάρξεις όταν λειτουργείς καταστρεπτικά; Κάτι θα επιστρέψει πίσω σου, σε επίπεδο ψυχικής ευημερίας, σε επίπεδο ύπαρξης. Και έτσι, μοιραία, οδήγησε σε μια ανισορροπία. Γιατί η φύση δεν είναι κάτι έξω από σένα. Είναι η φύση. Άρα όταν στρέφεσαι εναντίον της, στρέφεσαι τελικά εναντίον του εαυτού σου. Και αυτό το λέμε με ένα τρόπο ποιητικό στην τελευταία στροφή της παράστασης, όπου η θάλασσα εμφανίζεται ως σώμα. [..]

Γιατί ποια είναι η ποιότητα της ζωής μας χωρίς αυτή τη σύνδεση; Πολλές φορές αναρωτιέμαι: ο άνθρωπος είναι όντως έξυπνο ον ή απλώς πονηρό; Μήπως λειτουργεί καιροσκοπικά, με μοναδικό γνώμονα ένα μικρό κομμάτι ζωής που του αναλογεί; Λες: «Να κάνω ό,τι μπορώ εκεί μέσα, για εμένα, για την πάρτη μου». Δυστυχώς, αυτό το εγωκεντρικό, εγωπαθές κομμάτι ενισχύεται.