Το δίλημμα του Τραμπ

Ο Πρόεδρος Τραμπ, όπως φαίνεται είναι λάτρης των «TACO». Μόνο που δεν πρόκειται για το γνωστό μεξικάνικο φαγητό ,αλλά για τη συντομογραφία της φράσης «Trump Always Chickens Out» -ο Τραμπ πάντα διστάζει, σε ελεύθερη μετάφραση.

Είναι ένα ειρωνικός όρος που επινοήθηκε από τον αρθρογράφο των Financial Times, Ρόμπερτ Άρμστρονγκ, για να περιγράψει το γεγονός ότι ο Αμερικανός πρόεδρος μπορεί να εκτοξεύσει απειλές, μόνο και μόνο για να υποχωρήσει στη συνέχεια και να δίνει χώρο και χρόνο στη διαπραγμάτευση για την επίτευξη συμφωνίας.

Αυτό συνέβη άλλωστε στη σύγκρουση για τους δασμούς, με τις απειλές για την απόλυση του προέδρου της Fed , Τζερόμ Πάουελ και τώρα με την επαπειλούμενη, άμεση   εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο Ιράν-Ισραήλ. Ενώ είχε αφήσει να εννοηθεί πως θα έδινε εντολή για τη χρήση της  διαβόητης διατρητικής βόμβας GPU-57 για να επιτεθεί στις υπόγειες, ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, ξαφνικά ανακοίνωσε θα αποφασίσει εντός των επόμενων δύο εβδομάδων εάν οι ΗΠΑ θα παρέμβουν στον πόλεμο.

Και φυσικά πολύ καλά έκανε. Όσο και αν τα γνωστά νεοσυντηρητικά «γεράκια» τον πιέζουν να εμπλέξει άμεσα τις ΗΠΑ στο «ναρκοπέδιο» της Μέσης Ανατολής.

Ο Τραμπ αντιστέκεται προς το παρόν στα «γεράκια». Γνωρίζει άλλωστε καλά ότι νίκησε στις εκλογές γιατί    κέρδισε πολλούς ψηφοφόρους με την υπόσχεση να μην διεξάγει νέους πολέμους, στο πλαίσιο του συνθήματος «Πρώτα η Αμερική».

Η αναποφασιστικότητα του Τραμπ είναι σαφής. Φοβάται πάνω απ’ όλα μήπως κάνει ένα βήμα που θα καταστρέψει την εικόνα του, σε ένα μέρος της βάσης των Ρεπουμπλικάνων, ενόψει και των ενδιάμεσων εκλογών του Νοεμβρίου του 2026.

Η κριτική της παγκοσμιοποίησης και των στρατιωτικών επεμβάσεων, είναι οι μορφές της «επανάστασης» του Τραμπ. Αυτές οι θέσεις αντιπροσωπεύουν όμως μια πραγματική πρόκληση για το  «βαθύ κράτος», το κατεστημένο, για το « υπόγειο σύστημα», που ουσιαστικά κυβερνούσε, στη διάρκεια της προεδρίας του ανίσχυρου προέδρου Μπάιντεν.

Είναι σαφές ότι το ένστικτό του Τραμπ τού λέει να βομβαρδίσει το Ιράν. Έχει απειλήσει να το κάνει, αλλά η Τεχεράνη δεν υποκύπτει στις απειλές του. Θα ήθελε να δράσει, αλλά δεν υποτιμά το γεγονός ότι τον προκαλούν ανοιχτά να μην το κάνει άτομα ,που τον έχουν υποστηρίξει.

Το «Βαθύ κράτος»

Αναμφίβολα, η φιλοπόλεμη νεοσυντηρητική «λογική» έχει πολλούς υπέρμαχους και στη διοίκηση Τραμπ. Η «λογική» αυτή έχει χαρακτηρίσει άλλωστε, την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών εδώ και δεκαετίες.

Ο Αμερικανός πρόεδρος έχει επιλέξει στην κυβέρνησή του πρόσωπα με διαφορετικούς προσανατολισμούς, σκεπτόμενος να βρει ένα σημείο ισορροπίας αφήνοντας στον εαυτό του τη δυνατότητα να αποφασίζει.

Θα καταφέρει το «Βαθύ Κράτος»- το οποίο ήθελε να ξεφορτωθεί ο Τραμπ- να επιβάλει για άλλη μια φορά τη «λογική» των επεμβάσεων;

Ο Τραμπ, ωστόσο, έχει να αντιμετωπίσει και τον ανεξέλεγκτο Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου, που επιμένει να προκαλεί και να απειλεί: «Θα βομβαρδίσω, είτε σας αρέσει είτε όχι».

Ο Αμερικανός πρόεδρος θέλει πάντως να αναβιώσει σε δεύτερη φάση τις  Συμφωνίες του Αβραάμ, ιδίως με την προσέγγιση Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας. Πρόκειται όμως για ένα μη ρεαλιστικό όραμα όμως, επειδή δεν λαμβάνει υπόψη την ανάγκη επίλυσης του παλαιστινιακού ζητήματος.

Τι θα κάνει τελικά ο Αμερικανός πρόεδρος; Ίσως ούτε ο ίδιος το γνωρίζει.

Ουσιαστικά, ο Τραμπ δεν ξέρει πώς να ξεφύγει από το μεγάλο δίλλημα. Αυτό θα απαιτούσε βέβαια να  χρησιμοποιήσει ισχυρές μεθόδους εναντίον του Νετανιάχου και να προσπαθήσει να χτίσει μια σχέση ακόμη και με συνομιλητές που δεν σέβεται. Στον πραγματικό κόσμο πρέπει να κάνεις συμφωνίες ακόμη και με εχθρούς.