«Το Παιδί και το Δελφίνι»: Όταν η Ελληνική Ναυτιλία έσωσε το Χόλιγουντ

Ένα χαρμόσυνο γεγονός, η επιστροφή στα σινεμά της πρώτης Χολιγουντιανής υπερπαραγωγής που γυρίστηκε στην Ελλάδα: Το «Παιδί και το δελφίνι», γυρισμένο στην Ύδρα το 1957, με τη Σοφία Λόρεν στον πρώτο ρόλο, έβαλε την Ελλάδα στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη, λίγοι όμως γνωρίζουν το σημαντικό ρόλο της Ελληνικής Ναυτιλίας στην παραγωγή.

Βλέπετε, μπορεί ο ικανότατος Ρουμάνος σκηνοθέτης Γιαν Νεγκουλέσκου να επιθυμούσε γυρίσματα στην Ύδρα, μπορεί ο Σπύρος Σκούρας, ο Ελληνοαμερικάνος πρόεδρος της Fox να ήταν ενθουσιασμένος με την ιδέα, το ίδιο το νησί όμως δεν μπορούσε ακόμα να φιλοξενήσει ένα ολόκληρο κινηματογραφικό συνεργείο. Δυο άνθρωποι – κλειδιά έσωσαν την κατάσταση: Ο Θόδωρος Κρίτας, μαικήνας των δημοσίων σχέσεων στο θέατρο και στο σινεμά στην Ελλάδα, και ο εφοπλιστής Ανδρέας Ποταμιάνος της «Ηπειρωτικής».

Η ενασχόληση του Θεοδώρου Κρίτα με τις πολιτιστικές ανταλλαγές καλύπτει μισόν αιώνα. Καλλιτεχνικά συγκροτήματα, μεγάλες ορχήστρες, μπαλέτα, αλλά και τσίρκα και διάσημα φολκλορικά συγκροτήματα του εξωτερικού -από ανατολή και δύση- παρουσιάζονται στην χώρα μας μορφώνοντας και ψυχαγωγώντας γενεές επί γενεών. Είναι ο πρώτος που, ευθύς μετά τον πόλεμο, μετακαλεί στην Ελλάδα κορυφαία σοβιετικά συγκροτήματα (όπως τα Μπαλέτα Μπολσόι), σε μια έντονα ψυχροπολεμική περίοδο. Τέτοια ήταν η δύναμη του τότε.

Ανδρέας Ποταμιάνος

Ο δε Ποταμιάνος είχε καταλάβει πολύ καλά ότι για να φέρεις κόσμο στην ελληνική κρουαζιέρα έπρεπε να αναπτύξεις τις δημόσιες σχέσεις. Έτσι, ανέπτυξε πολύ στενή φιλία με τον περίφημο μάνατζερ Κρίτα. Κάθε καλοκαίρι λοιπόν στα πλοία του, φιλοξενούσε προσωπικότητες από τον καλλιτεχνικό χώρο. Στον 7ο όροφο της Ηπειρωτικής, στην Ακτή Μιαούλη στο γραφείο του Ανδρέα, μπορούσε κανείς να δει φωτογραφίες με τον Χάρι Μπελαφόντε, τη Νανά Μούσχουρη, τη Σοφία Λόρεν, τη Τζίνα Λολομπρίτζιντα, τους οποίους ο Κρίτας καλούσε σε παραστάσεις στο Ηρώδειο, και ο Ποταμιάνος τους «έκλεινε» κρουαζιέρα – εννοείται όλα δωρεάν. Ήξερε πολύ καλά ότι τις φωτογραφίες από τη διανομή θα τα χρησιμοποιούσε ως μέσα προβολής της εταιρίας του.

Έτσι, όταν ακούστηκαν τα «σκούρα» για την παραγωγή του «Δελφινιού» στην Ύδρα, ο Ποταμιάνος είχε έτοιμη τη λύση: Δυο κρουαζιερόπλοια έφτασαν στο νησί, και έγιναν τα «ξενοδοχεία» των ηθοποιών και του συνεργείου, τα «Ιάσων» και «Ερμής». Τότε στην Ύδρα, στη περίφημη Λαγουδέρα, μπορούσες να δεις τον Ρόμπερτ Μίτσαμ να συζητά με έναν ψαρά – δεν ήταν ακόμα το «κοσμικό» νησί που ξέρουμε. Από κουτσομπολιά; Λένε πως ο πιο «παράξενος» απ’ όλους τους ηθοποιούς, για τον οποίο και οι εργαζόμενοι στο κρουαζιερόπλοιο έκαναν παράπονα στον Ανδρέα Ποταμιάνο, ήταν ο Αλέξης Μινωτής, που έβρισκε σταθερά φρικτό τον καφέ του! Γυρίσματα της ταινίας πάντως δεν έγιναν μόνο στην Ύδρα. Ο φακός του Μίλτον Κράσνερ κατέγραψε σκηνές στον Παρθενώνα ενώ έγιναν επίσης κάποιες γενικές λήψεις στον κόλπο του Σαρωνικού.

Όλα αυτά, απέδωσαν καρπούς: Το 1959 σε τρισέλιδο άρθρο του στο Time, ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χάουζερ έδωσε μια εικόνα των «χρυσών ελληνικών νησιών του Αιγαίου» μιλώντας για τις εμπειρίες του στη Μύκονο, στη Δήλο, στην Τήνο, στην Πάρο, στη Σαντορίνη, στη Μήλο και αλλού. «Θα σας καλεί παντοτινά η Ύδρα, με το λιμάνι της εκείνο που μοιάζει σαν μια λησμονημένη σκηνοθεσία…».